Wat wil het leven van mij

Wat wil je van mij?Ik hoorde het mij vragen. Niet tegen "het leven", maar tegen de man aan de andere kant van de telefoon.

In dit leven heb ik namelijk geleerd dat iedereen wel iets wilt van elkaar. Niet altijd negatief, maar zelf ging ik dan van over mijn eigen grens heen.

Dus nu was daar dat waarschuwingsbord. Stop. Ik durf te vragen. “Wat wil je van mij?”

Ik merkte dat ik in verdediging ging. Ik zag mij mezelf weer verdedigden met handen en voeten.

“Ik wil niks van jou. Ik nodig je uit! “ hoorde ik hem zeggen.

Ha, dacht ik. Als jij mij uitnodigt dan hoef je er toch niks voor terug?!

Wat een verdediging in mij. Ik zag het mezelf doen...Eigenlijk was dat raar want alles in mij "ging aan" van deze man. Een uur na ons telefoongesprek, gloeiden mijn wangen nog. Als ik hem hoorde spreken, dan kwamen "mijn" woorden uit zijn mond.

Toen zei hij: “Ik nodig jou uit voor deze reis omdat ik in heb gevoeld op jouw energie. Ik voel dat jij hier past.”

Ik laat het even bezinken zei ik.

Er kwam een film voorbij. Een film waarin het voelde alsof altijd iemand een stukje van mij had gepakt. Iris met al die gapende wonden in haar hart.

Natuurlijk is dat niet waar. Ik heb gegeven. Maar ik besef mij dat dat vaak uit behoeftigheid is geweest. Nooit omdat ik het puur kon geven. Dus het voelde als een wond.

Laat mij maar alleen. Ik doe het wel alleen. En als iemand zegt dat ik bijzonder ben, dan hou ik mij klein, want dan moet die vast een stukje van mij. Al deze overtuigingen zitten in mij.

Weerstand

Verzet

Ik zag mijn ego mij beschermen. Angst voor beschadiging. Hij heeft het altijd met goede bedoeling gedaan. Maar nu voelde ik letterlijk iets anders. Ik gloeide. Ik stond aan! Ik hoefde niks te geven. Ik mocht ontvangen. Jeetje, ontvangen! Maar ik projecteerde dit op die man, terwijl ikzelf open mocht gaan staan. IK MAG ONTVANGEN!

Het was tijd om ja te zeggen!Het was tijd om mij over te geven!Hoe kan ik tegen mensen zeggen dat ze het niet alleen hoeven te doen, terwijl ik wel zo leef!?Hoe kan ik echt puur geven als ik niet helemaal open sta voor te ontvangen?

Het donker laat ons echt in die beperkingen leven. Het donker houdt ons klein. Kijk nu maar eens de wereld in, een kijk hoe steeds meer mensen vast komen te zitten. Schaarste, verdeeldheid, strijd.

En zo houdt het donker in ons, ons ook klein. Denken dat we niet goed genoeg zijn. Denken dat we het niet overleven. Denken in tekort. En we spreken vaak wel dat we niet zo leven, maar kijk eens naar die film die op herhaling staat in jou! Van binnen!

En toen brak ik open!

Ik laat mij niet meer klein houden. Ik geloof al lang niet meer het verhaal wat er nu in de wereld speelt, maar nu zag ik ook helder mijn eigen bange film!

Ik gaf mij over. Ja, ik ga mee op deze mooie reis! Het is niet "Wat wil je van mij?" Omdat ik angst heb dat jij iets neemt en ik bloedend achter blijf.

Het is "Wat wil het leven van mij" In de zin van dat ik mij mag overgeven om te gaan ervaren wat er gebeurd als ik stop met het verzet. Het leven is niet te controleren.Het leven zit vol verwondering.

Ik heb ja gezegd tegen deze reis.Zeg jij ook ja tegen jouw reis?

Iris