Ik zit in de wachtkamer van de huisarts. Ik kom er niet vaak. Achter mij buldert de tv de stille ruimte in.
De tv laat een wereld zien waar ik voor heb gekozen uit te stappen.
Ik hoor een mevrouw zeggen: ""Daar heb ik een trauma aan over gehouden".
Bam! Dat is het. Ja, we weten het allemaal. De situaties die we liever niet hadden ervaren. Met de toename van persoonlijke ontwikkeling weten we ook allemaal dat we ergens een trauma hebben opgelopen. We pluizen het uit. Gaan er naar op zoek. En hoewel het mooi is dat we ons meer bewuster worden, is het ook een valkuil.
We hebben een trauma. Er zijn ons erge dingen overkomen. Mooi, echt mooi dat meer mensen dit beseffen en meer naar binnen gaan kijken, maar.... velen blijven eraan vasthouden.
Je HEBT opeens een trauma!Het is niet meer iets wat is geweest. Nee, je bent nu zo, en dat komt door dat trauma!
Opeens zie ik de hele wereld vol met trauma's. Yep! Ze zijn gezien. Ze zijn zichtbaar, maar de hele weg licht vol. Opeens moeten we uitwijken, springen en bukken omdat er weer een trauma zichtbaar is. Ik zie weer Mario bros voor me...
Kunnen we deze dingen ook omarmen met onze compassievolle harten? Kunnen we ze aankijken ipv ze te beredeneren en benoemen?
Ik ga schrijven en stap "de andere wereld" even in.
Iris
Reactie plaatsen
Reacties